Morgen is het nationale Fiets naar je Werk Dag; een dag die speciaal in het leven is geroepen om fietsen naar het werk te stimuleren en het belang van fietsregelingen tussen werkgever en werknemer onder de aandacht te brengen. Een mooie aanleiding om me weer eens op de T-Mobile Community te vertonen, want ik kan wel zeggen dat dit een dag is die mij op het lijf geschreven is. Ik heb namelijk een bijzonder verhaal als het op fietsforenzen aankomt. Het is aan mijn baan bij T-Mobile te danken dat ik fervent fietser werd en zo’n 40 kilo afviel, mijn leven veranderde en in fietsen nieuw geluk en een passie vond. Ik vind het daarom erg leuk om jullie in dit topic in het kader van Fiets naar je Werk Dag mee te nemen in mijn persoonlijke verhaal van de afgelopen 13 jaar op de fiets naar T-Mobile.
Toen ik eind 2008 werd aangenomen bij T-Mobile woonde ik in Nijmegen. Het kantoor waar ik zou komen te werken lag in Arnhem-Zuid, zo’n 17 kilometer verderop. Thuiswerken was in die tijd nog geen optie dus dat ik moest gaan forenzen, stond vast. Nu zijn er prima trein- en busverbindingen tussen Nijmegen en Arnhem en in het begin maakte ik dan ook veel gebruik van het openbaar vervoer. Nu moeten jullie weten dat ik toentertijd meer dan 100 kilo woog, me heel ongelukkig in mijn lichaam voelde en tamelijk eenzaam was. Ik leefde ongezond en sloot me op op mijn studentenkamer. Ik moest altijd een mentale drempel over om naar buiten te gaan en om me daar te vertonen. Mijn leven bestond uit muziek luisteren, lezen, schrijven (o.a. op een internetforum zoals deze) en zo nu en dan studeren (maar vooral niet te hard). Ik zat vast in mijn studie, lichaam en hoofd en het roer moest om. Dat laatste lukte pas toen ik begin 2009 van mijn vader een oude vintage racefiets kreeg. Dat bleek het startschot te zijn om letterlijk in beweging te komen en mijn leven drastisch te veranderen. Ik besloot de route van thuis naar mijn werk tussen Nijmegen en Arnhem gewoon eens te gaan fietsen. Zeventien kilometer was immers te overzien. Die eerste keer had ik de route op een post-it uitgetekend aan de hand van enkele ijkpunten tussen Nijmegen en Arnhem. Het ging die eerste keer dan ook niet snel; de route liep grotendeels langs autowegen en ik fietste natuurlijk erg traag. Toch was het een enorme overwinning op mezelf toen ik na anderhalf uur fietsen het kantoor binnenliep met een voor mijn doen flinke work-out in de benen. Het voelde enorm goed. En het mooiste was: het smaakte naar meer.
Ik besloot door te zetten, dagelijks op de fiets te stappen en vooral dóór te blijven trappen. Want naast dat de weg naar werk iedere dag een noodzaak was (ik moest immers iedere dag naar kantoor), waren er veel bijkomende voordelen: het bleek de perfécte methode om ’s morgens letterlijk in beweging te komen en ’s avonds weer af te schakelen van een hele dag klantenservicewerk. Daarbij had ik met het woon-werkverkeer op de fiets mijn dagelijkse portie cardio ruimschoots gehad. Bovendien genoot ik op de fiets van het luisteren naar mijn favoriete muziek op mijn iPod, van het rivieren- en natuurgebied en de landerijen tussen Nijmegen en Arnhem, dacht ik na over zinnen (naast mijn werk schrijf ik stukjes) en merkte ik dat het me naast fysiek dus ook mentaal érg goed deed. Het fietsen naar mijn werk werd regelmaat. Al snel vond ik meerdere fietsroutes van Nijmegen naar Arnhem-Zuid en kon ik iedere dag variëren: eentje over de Nijmeegse Waalbrug en over de dijk naar Bemmel, eentje over de fietsbrug de Snelbinder naar Lent om daarna het over de jaren heen speciaal aangelegde Rijn/Waal-fietspad op te rijden én tenslotte een route die door Oosterhout en Elst naar Arnhem-Zuid liep. Één ding hadden al deze routes gemeen: je doorkruiste iedere keer Park Lingezegen (het uitgestrekte landschapspark tussen Arnhem en Nijmegen) en stak daarbij het riviertje de Linge over.
Mijn favoriete route bleef en blijft echter die eerste waarbij je vanuit Nijmegen naar Bemmel over de Waaldijk rijdt en over de rivier uitkijkt. Dat zorgt met name ’s morgens voor mooie plaatjes in de nevel en een opgaande zon. Na mijn werk zorgt de lage zon tegen de avond ook weer vaak voor mooie beelden als ik me weer door Park Lingezegen een weg naar huis baan. Op lange lente- of zomeravonden kies ik er soms voor om nog een 'de-tour' te maken over de dijk langs het Pannerdens Kanaal en rij ik daarna parallel aan de meanderende Waal met een mooie omweg terug naar Nijmegen. Ik ken het ken dit gebied inmiddels op m'n duimpje en ben er over de jaren enorm van gaan houden.
Doordat ik zo structureel in beweging bleef en in het begin ook mijn eetpatroon aanpaste, transformeerde ik van een ongelukkige kluizenaar naar iemand die zich letterlijk en figuurlijk weer en meer durfde te laten zien aan de buitenwereld. Naast dat ik kilo's afviel, leefde ik vooral gezonder en voelde ik me daardoor fysiek en mentaal veel beter in m'n vel zitten. Je kunt wel zeggen dat ik over de jaren helemaal uit mijn schulp ben gekropen. En dat is natuurlijk een zegen; iets waar ik on-ge-loof-lijk blij mee ben. Het heeft ook als gevolg gehad dat ik mijzelf binnen het bedrijf meer durfde te laten zien en mijn collega's in Arnhem én Den Haag me leerden kennen als 'die jongen die iedere dag helemaal van Nijmegen naar Arnhem fietste'. Zo werd ik in 2015 gevraagd om binnen T-Mobile een speciaal fietsproject te coördineren dat naar aanleiding van de activatie van het nieuwe 4G-netwerk was opgezet. In samenwerking met een start-up werden er speciale 'fixie bikes' in T-Mobile- en 4G-kleuren gefabriceerd die werknemers van T-Mobile konden aanschaffen. Een soort voorloper van de fietsregelingen van tegenwoordig dus. Het werd een groot succes. Ik heb zelf op zo'n T-Mobile-fixie vele ritjes van en naar m'n werk gemaakt en fiets er zo nu en dan nog steeds mee. En soms zie ik er zelfs andere collega's nog mee rijden!
We zijn nu 13 jaar (en heel wat fietsen) verder en ik rij nog altijd met veel plezier naar mijn werk. Natuurlijk was het kantoor in tijden van Corona lang gesloten en werd thuiswerken de norm. Doordat de noodzaak om naar kantoor te gaan plots wegviel, lag het forenzen compleet op zijn gat. Iedereen die in die periode thuis heeft moeten werken, kan daar wel over meepraten, denk ik. Toch, omdat ik me in al die jaren zo bewust ben geworden van de fysieke en mentale voordelen van actief bewegen en wat voor goeds het mij brengt wat betreft mijn lichaam en geest, heb ik ook in Coronatijd voor of na een werkdag regelmatig mijn sjeesfiets (zoals ik mijn racefiets liefkozend noem) gepakt om een tochtje te maken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik niet thuis achter de laptop in totale inactiviteit en eenzaamheid verzonk. Natuurlijk zijn er minder actieve dagen maar zodra ik mezelf even bij kop en kont pak, me op het zadel hijs en mijn schoenen in de pedalen klik, voelt het alweer heerlijk! Gelukkig is het kantoor in Arnhem-Zuid weer open en nodigt het lenteweer ook enorm uit om met de neus in de wind m'n kilometers te maken.
Zo, dat was een heel lang verhaal over mij. Sorry dat ik zo uitvoerig aan het woord was. Toch hoop ik je een mooi inkijkje te hebben gegeven in mijn leven, persoonlijke transformatie en de voor mij zo bijzondere band met fietsen én mijn werkgever waar ik me al zo lang thuis en op mijn plek voel. Ik hoop oprecht dat jullie er herkenbare dingen in lazen en dat mijn verhaal misschien zelfs iemand kan inspireren of motiveren, al is het alleen maar om bij diens werkgever te informeren of deze ook fietsregelingen aanbiedt. Ik ben erg benieuwd of er mede-fietsliefhebbers zitten op de T-Mobile Community, of (en zoja;) op welke manier jullie naar je werk reizen en of jullie ook zo houden van de combinatie van lente, fietsen of gewoon buiten zijn. Vast wel. Deel je verhaal vooral (al hoeft het niet zo uitgebreid als dat van mij)! 
Ik wens iedereen morgen een fijne Fiets naar je Werk Dag!
). Ik heb inmiddels heel veel goede winddichte wieler- en sportkleding. Vooral de Decathlon is een geweldige winkel daarvoor! Mijn kast ligt vol met windjackjes, wielrenpakjes, fietsbroekjes (met zo'n zeem erin), warme onderkleding zoals thermoshirts (met lange en korte mouwen), mailots en verschillende fietshandschoenen. Op koude dagen trek ik gewoon meerdere lagen over elkaar aan. Het is wat helemaal waar wat je zegt: eigenlijk is ieder weertype goed te doorstaan. Alleen sneeuw en gladheid is met de dunne racefietsbandjes wat tricky, inderdaad… al moet ik eerlijk bekennen dat wielrennen in de lente en zomer met zon en een lekker temperatuurtje wel mijn voorkeur heeft, hoor!! Wat me ook opvalt, is dat er in de afgelopen 10 jaar geregeld tegen mij gezegd wordt dat ik zo'n bruine kop heb gekregen. Nou, dat komt gewoon door het fietsen! 
en prachtig inspirerend verhaal. Ik denk dat sommige van ons het e.e.a. zullen herkennen. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar misschien pak ik ook mijn aluminium ros richting het Haagse voor de komende SU middag. Who knows…..of de trein natuurlijk, want een gebrek aan beweging heb ik al heel lang niet meer 
